กมลาหันมาซบนิ่มนวล ช่างเอาอกเอาใจ น่าเสียดายถ้าไม่ได้มาเป็นน้องสะใภ้ วงทองถอนใจ คงต้องแล้วแต่ธีรธร กมลารวบรัดจะจัดการให้เอง...นิ่มนวลออกมาจากห้องธิดารัตน์ได้ก็เหลียวซ้ายแลขวา เอาแหวนเพชรที่ซ่อนมาสวมใส่ ยิ้มกระหยิ่มใจ
“ทีนี้ล่ะ...ฉันอยากเห็นหน้าแกจริงๆ นังไศลา”
ไศลากำลังพยายามเพ่งสมาธิให้ดวงตาที่สามเปิดออก แต่ก็ทำไม่ได้ เธอเครียดมากเพราะวันงานหมั้นจะทำอย่างไร นิ่มนวลถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามา พูดจาถากถาง ว่าป่วยไม่ยอมหายเสียที ไศลาย้อนถาม นี่คือคำถามของคนมาเยี่ยมหรือ ดูเป็นมิตรจริงๆ เผอิญเลือดกำเดาไศลาไหล นิ่มนวลหยิบทิชชูส่งให้ กระดกนิ้วให้เห็นแหวนเพชรที่นิ้วนางข้างซ้าย แล้วกล่าวเยาะๆ
“เธอคงสงสัยล่ะสิ นี่เป็นแหวนเพชรที่พ่อพี่ธีขอคุณแม่แต่งงาน เธอก็คงเข้าใจนะว่ามันสำคัญขนาดไหน ซึ่ง...ตั้งแต่เธอไม่อยู่บ้านเราก็หมั้นกันเงียบๆ ไม่ได้มีพิธีรีตองอะไร ฉันพูดแบบนี้หวังว่าเธอคงเข้าใจนะ”
“งั้นฉันก็ควรยินดีด้วยสินะคะ ดีค่ะ ยินดีด้วยค่ะ” ไศลาสะกดความปวดร้าวไว้
“ขอบใจนะ เรื่องมันเป็นแบบนี้แล้ว เธอก็คงเข้าใจใช่ไหมว่าของใครเป็นของใคร”
“ที่คุณมาที่นี่ คงเพื่อมาบอกเรื่องนี้กับฉันมากกว่าตั้งใจมาเยี่ยมใช่ไหมคะ”
“ก็แล้วแต่เธอจะคิดก็แล้วกันนะ แต่ก็ขอให้หายไวๆ...ถ้าเจอพี่ธีก็ฝากบอกด้วยนะ ว่าคุณแม่บอกให้ไปพบ”
ไศลาขอบคุณและรับปาก ทั้งที่ในใจอัดอั้นจนทำอะไรไม่ถูก...นิ่มนวลกลับออกมา ถอดแหวนเก็บใส่กระเป๋า ไศลาพยายามสลัดความรู้สึกที่มีต่อธีรธร เขาให้เลือด ทำให้ตนต้องกลายเป็นคนธรรมดาแบบนี้ เขาช่างใจร้ายจริงๆ ไศลาเริ่มคิดว่าตนโง่ที่โดนธีรธรหลอก พลัน อรชรเปิดประตูเข้ามา ในเวลาแบบนี้ไศลาดีใจเพราะอยากให้ใครซักคนเข้าใจ แต่อรชรกลับโพล่งขึ้น
“เมื่อไหร่จะตายซักที...ฉันมาเยี่ยมพงษ์ พี่ไศยังไม่ได้ฆ่าพงษ์ไปอีกคนใช่ไหมล่ะ”
“อรทำไมพูดแบบนั้นล่ะ เราก็เหลือกันอยู่แค่สาม คนนะ”
“อรแค่พูดอย่างที่ตัวเองคิด” ไศลาน้ำตาปริ่มอรชรเข้าเรื่อง “พี่ไศ อรขอถามอะไรหน่อยได้ไหม อรไม่อยากให้พี่โกหก”
“พี่ไม่เคยโกหกอรนะ”
“เหรอ...พี่ไศบอกอรทุกครั้งว่าจะไปจากพี่ชิต แล้วพี่ไศก็ไม่เคยทำ”
ไศลาจะอธิบายแต่อรชรไม่ฟัง เธอขอถามความจริงอีกเรื่อง และต้องการคำตอบ ไศลายินดีถ้ามันทำให้เธอหายโกรธ อรชรถามหาตำราหน้าสุดท้าย ไศลานิ่วหน้าที่น้องสาวเป็นไปกับเขาอีกคน ตอบไปว่าตนไม่รู้ อรชรไม่เชื่อร้องกรี๊ดๆ โผนเข้าบีบคอพี่สาว
“อรเกลียดพี่ไศ อรอยากให้พี่ไศตายไปซะให้พ้นๆ พี่ไศชอบบอกว่าทำเพื่อคนอื่น แต่สุดท้ายพี่ไศก็ทำเพื่อตัวเองคนเดียว อรเกลียดๆๆๆๆ”
ธีรธรเดินลังเลอยู่หน้าห้อง ใจอยากเข้าไปหา นึกถึงคำพูดของไศลาที่บอกว่าเลือกชูชิต จะเดินกลับแต่ตัดใจไม่ได้ ตัดสินใจเปิดประตูเข้ามา ต้องตะลึงเมื่อเห็นอรชรคร่อมบนตัวไศลากำลังบีบคอ อยากให้เธอตายเพื่อชูชิตจะได้รักตัวคนเดียว เขาถลาเข้าดึงอรชรออก ไศลาแทบขาดใจสำลักหน้าแดง ธีรธรต่อว่าไม่รู้หรือว่าไศลาบาดเจ็บอยู่ อรชรกลับกราดเกรี้ยว
“ก็ฉันอยากให้มันตายๆไปซะน่ะสิ”
“ผมเป็นตำรวจ ผมจับคุณข้อหาเจตนาฆ่าได้นะ”
อรชรชะงัก ชักเริ่มกลัวจึงสะบัดหน้ากลับออกไปแต่ยังอาฆาตไว้ว่าไม่ยอมแพ้ง่ายๆ ไศลาน้ำตาไหลพราก ถ้าพ่อแม่รู้คงเสียใจมากที่ตนดูแลน้องๆไม่ดี ธีรธรกอดปลอบ ไศลานึกถึงแหวนในนิ้วนางซ้ายของนิ่มนวลก็ผละตัวออก บอกให้เขากลับไปดูแลนิ่มนวล ธีรธรน้อยใจ
“จริงๆมันไม่ใช่เรื่องของนิ่มนวลหรอกผมว่า...เพราะแฟนเก่าคุณมากกว่า”
ไศลาอ่อนใจแล้วแต่เขาจะคิด ธีรธรยิ่งเสียใจเข้าใจไปว่าเธอพูดความจริง ไศลาทำใจสักพักก่อนจะพูดเรื่องงาน “วันอาทิตย์ที่จะถึง จะเป็นงานหมั้นของชิตกับนาถสุดา ซึ่งเป็นงานที่จัดขึ้นมาบังหน้า เพื่อให้นายดุลยศักดิ์ส่งของให้คนค้ายารายใหญ่...ฉันคงหายทันพอดี”
“ผมไม่ให้คุณมาเสี่ยงกับเรื่องนี้อีกแล้ว”
“ฉันรู้ว่าคุณไม่อยากทำงานกับฉัน แต่ช่วยแยกงานกับเรื่องส่วนตัวออกจากกันด้วยค่ะ”
ธีรธรอึดอัดใจจนบอกไม่ถูก ไม่รู้จะเถียงอย่างไร จึงเดินจากไป ต่างคนต่างเจ็บปวดไม่แพ้กัน ไศลานั่งน้ำตาไหลอย่างฉุดไม่อยู่
อรชรหงุดหงิดเข้ามาเยี่ยมสุทธิพงษ์ เขากำลังจัดช่อดอกไม้จะเอาไปให้ธิดารัตน์ อรชรนึกได้ว่าน้องอยู่โรงพยาบาลเดียวกับไศลา จึงขอให้ช่วยค้นหาตำราจากไศลาให้ที สุทธิพงษ์ไม่เอาด้วย อรชรเอายามาล่อ เขากลับบอกว่า เลิกเด็ดขาดแล้ว อรชรโกรธหาว่าถูกไศลาล้างสมอง
“พี่ไศไม่เคยมาพูดอะไรเลย แต่พี่ไศทำให้เห็นต่างหากว่าพี่ไศปกป้องผม ต่างจากพี่ที่ปล่อยให้ผมนอนปางตายอยู่คนเดียว อีกอย่าง...สิ่งที่ผมทำเลวทั้งหมดมันไปลงกับคนที่ผมรัก กรรมมันมีจริงนะพี่อร อย่าไปยุ่งกับเรื่องพวกนั้นเลย”
อรชรไม่กลัว แม้น้องจะย้ำระวังกรรมจะไปลงกับคนที่รักคือชูชิต อรชรชักหวั่นแต่ต้องหาตำราไปให้โยคีศิลาดำ จึงบังคับให้น้องช่วยค้นหา สุทธิพงษ์รับปากกรายๆ...เขาจัดช่อดอกไม้เสร็จ เข็นรถเข็นตัวเองมาที่หน้าห้องธิดารัตน์ พันธ์พงษ์เปิดประตูออกมาพอดี จึงรีบเข็นรถหนี อรชรตามแอบดูสงสัย ย่องไปแง้มประตู เห็นธิดารัตน์นอนหลับอยู่ลำพังก็คิดอะไรบางอย่างได้
ooooooo
ด้านนาถสุดา เหมือนคนเสียสติ คุยกับศพเทพที่เริ่มจะเน่าเปื่อย เธอบอกเขาว่าจะไปหาอาจารย์ของไศลา เพื่อขอตำรามาชุบชีวิตให้เขา
คืนนี้ วงทองกับนิ่มนวลกลับบ้านกันสองคน ต้องตกใจเมื่อเจอชายชุดไอ้โม่งราว 4 คนเข้ามาล้อมพวกเธอไว้ นิ่มนวลขู่ว่านี่บ้านตำรวจ ถ้าไม่อยากเจอดีอย่ามายุ่ง ไอ้โม่งนายหนึ่งสวน
“ก็เพราะมีลูกชายเป็นตำรวจที่ชอบยุ่งเรื่องคนอื่นดีนัก ก็ต้องเจอแบบนี้แหละ” ว่าแล้วก็จู่โจมเข้าลากนิ่มนวลขึ้นไปข้างบน
วงทองเข้าช่วยจึงโดนไอ้โม่งอีกคนตบล้มคว่ำอีกสองคนรื้อค้นข้าวของกระจุย กระจาย...นิ่มนวลร้องไห้ยกมือไหว้ขอร้องอย่าทำอะไรตน ไอ้โม่งถอดหมวกออกเผยให้เห็นหน้าตาว่าเขาคือชูชิต เขาคำรามใส่นิ่มนวลก่อนจะขืนใจเธอ
“...เรื่องเดียวที่ฉันถือก็คือการที่มันมายุ่งกับผู้หญิงของฉัน ดังนั้น ฝากไปบอกมันด้วยว่า...นี่คือสิ่งที่มันควรจะได้รับ เมื่อมันทำกับฉันแบบนั้น”
นิ่มนวลต่อสู้สุดแรงแต่ไม่อาจทัดทานได้...เวลาผ่านไป นิ่มนวลร้องไห้สะอึกสะอื้น ชูชิตลุกขึ้นแต่งตัวและขู่เธอว่า ถ้าคิดจะแจ้งความประจานตัวเองก็ตามใจแต่ไม่มีตำรวจหน้าไหนทำอะไรตนได้ ชูชิตจะเดินไป เท้าเขาเหยียบแหวนเพชรที่ตกจากกระเป๋านิ่มนวล เห็นสวยจึงเก็บไป
ธีรธรขับรถเข้ามาในบ้าน แปลกใจที่ไฟในบ้านมืดมิด ลูกน้องชูชิตรีบมารายงานว่ามีรถเข้ามา ทุกคนเตรียมหนีแต่ธีรธรโผล่มาเสียก่อน เกิดการต่อสู้กัน สมุนทั้งสามลงไปนอนน่วม ชูชิตชักปืนจ่อไปที่วงทอง ธีรธรต้องยอมวางปืน ชูชิตขู่ก่อนจะออกไป
“แกน่ะระวังตัวให้ดีเถอะ เที่ยวไปยุ่งเรื่องของคนอื่นนัก คราวหน้าไม่โดนแค่นี้แน่”
ธีรธรหันมาดูแม่ว่าเป็นอะไรหรือเปล่า วงทองให้ไปดูนิ่มนวล แต่ธีรธรกลับคว้าปืนวิ่งตามชูชิตออกไป เกิดต่อสู้กันอีกรอบ ชูชิตเกือบพลาดท่าคว้าจอบฟาดหัวธีรธรจนมึน แถมย้ำ
“จำไว้ อย่ามายุ่งกับงานของฉันและคนของฉัน”
สมุนทั้งสามตามออกมาและหนีไปพร้อมชูชิต... วงทองขึ้นไปดูนิ่มนวลบนห้อง เธอโผเข้ากอดร้องไห้สะอึกสะอื้น วงทองรีบถามเป็นอะไรหรือเปล่า เธออายและสับสน
“ไม่เป็นอะไรค่ะ พอดีนิ่มหาที่ซ่อนทันค่ะ”
ธีรธรตามขึ้นมาเห็นทั้งสองปลอดภัยดีก็โล่งอก วงทองถามว่าพวกมันเป็นใคร ธีรธรส่ายหน้า วงทองว่าต้องเป็นพวกมีอิทธิพลที่เขาไปขวางทางแน่ๆ ถึงกล้าส่งคนมาทำร้าย และในบ้านก็ไม่มีของอะไรหาย ธีรธรเห็นท่าทีนิ่มนวลแปลกๆ แต่เธอยืนยันว่าไม่ได้เป็นอะไร
แม้จะเกิดเรื่องใหญ่ที่บ้าน ธีรธรยังกลับมาประชุมงานกับผู้การเสริมพงษ์และจ่านิดเพราะเขารู้ว่าเรื่อง ที่เกิด ขึ้นที่บ้านเป็นการขู่ให้ตนถอนตัวจากงานนี้ จ่านิดตกใจ
“นี่เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ผู้กองก็ยังจะมาทำงานอีกนะครับ ผมนึกว่าจะมาลงบันทึกประจำวันไว้ แล้วเอาคนไปคุ้มกันซะอีก”
“ได้ไง ผมนัดจ่ากับผู้การไว้แล้วว่าจะคุยเรื่องงานหมั้นวันอาทิตย์นี้ ผมเบี้ยวไม่ได้หรอก”
จ่านิดถามว่าจะจับกุมเลยไหม ธีรธรรู้สึกว่ามันอันตรายเพราะมีตัวประกันมาก แต่ผู้การกลับเห็นว่าเป็นโอกาสเหมาะที่จะลงมือ
.......................
พิมพ์จากหนังสือ ประโลมโลกละครไทย
0 comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.