“ขอให้ทุกคนอยู่ในความสงบนะครับ แค่มีเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อย ตอนนี้ผมกำลังจัดการอยู่ อีกสักครู่เหตุการณ์จะกลับเป็นปกติแน่นอนครับ”
แม้แขกที่มาร่วมงานจะยังตกใจแต่ก็สงบลงมาก ริชาร์ดเดินลงมาสมทบกับมงคลด้วยสีหน้าเครียด โกรธแค้น กวินเดินมาถามว่าเกิดอะไรขึ้น
“มีคนร้ายแฝงตัวเข้ามาในงาน ไม่มีอะไรหรอก ครับคงเป็นพวกสปายที่แอบปลอมตัวเข้ามาสืบข้อมูลเพื่อบ่อนทำลายบริษัทคู่แข่ง อย่างผมน่ะครับ” พูดแล้วขอตัวไปทางที่บอดี้การ์ดยืนอยู่ ถามว่า “พวกมันหนีไป ได้ยังไงวะ!”
“พวกมันหนีลงเรือเร็วไปครับท่าน หนึ่งในนั้นดูเหมือนจะเป็นผู้หญิงด้วย พวกมันอาจจะเป็นแก๊งเดียวกับที่บุกไปที่โกดังของเราก็ได้นะครับ”
“โธ่เว้ย! แล้วมายืนทำซากอะไรตรงนี้ รีบสั่งให้พวกบนฝั่งเอาเรือออกตามจับสิวะ” ริชาร์ดพาลกระแชงไปทั่ว
ที่มุมหนึ่ง จ่ายมและอัศวินแอบสบตากันอย่าง เป็นห่วงนฤเบศกับสุรีกานต์
เป็นเวลาที่นฤเบศขับเรือพุ่งฉิวไปบนผิวน้ำพลางหันมองข้างหลังกลัวว่าพวกริชา ร์ดจะตามมา แต่ไปได้อีกไม่นาน เครื่องก็สะอึก กระตุกและดับในที่สุด นฤเบศบอกสุรีกานต์ว่าน้ำมันหมด ให้เธอไปหาที่ท้ายเรือดูว่ามีหรือเปล่า สุรีกานต์กระฟัดกระเฟียดไปหา ครู่หนึ่งนฤเบศถามว่ามีไหม เธอส่ายหน้าซีดๆ มองหน้ากันเครียด
พวกบนฝั่งได้รับคำสั่งให้ตามกำจัดเรือเร็วก็รีบลงเรือมุ่งไปในท้องทะเล เมื่อเห็นเรือเร็วของนฤเบศลอยลำอยู่ไกลๆ มันแบ่งเป็นสองสายเข้าประกอบ แต่พอไปถึงพบแต่เรือเปล่า มองหาและยิงปืนไปรอบเรือก็ไม่มีสิ่งผิดสังเกต มันจึงชวนกันไปที่เกาะร้าง คาดว่าทั้งสองอาจหนีไปที่นั่นแล้ว
หารู้ไม่! นฤเบศกอดสุรีกานต์ไว้แน่น ดำน้ำอยู่จนลูกน้องของริชาร์ดบ่ายหน้าไปที่เกาะร้างจึงโผล่ขึ้นมา แต่สุรีกานต์หมดสติไปแล้ว นฤเบศพาขึ้นเรือพร่ำเรียกก็ไม่รู้สึกตัว เขาจึงผายปอดจนเธอสำลักน้ำออกมา
ทันทีที่ลืมตาเห็นนฤเบศกำลังจะก้มผายปอดอีก เธอร้องกรี๊ดโวยวายว่าจะจูบตนหรือ ชายหนุ่มดีใจแต่อดแกล้งไม่ได้ ทำท่าจะก้มลงจูบจริงๆ พอเธอโวยวายก็บอกว่าจะผายปอดให้
“อ๊ายยยย...ไม่ต้อง พอแล้วฉันหายแล้ว” ร้องพลางผลักอุตลุด
สุรีกานต์ถามว่าจะทำอย่างไรต่อไป นฤเบศบอกว่าต้องรอจนกว่าจะมีคนมาช่วย เธอก็โวยวายขึ้นมาอีกว่าจะไม่ยอมอยู่เกาะทั้งคืนกับเขาแบบนี้ ร่ำร้องจะกลับโรงแรม
“คุณคิดอะไรในสิ่งที่มันเป็นไปไม่ได้ทำไม ชีวิต คุณน่ะมีแต่ความเยอะเกินพอดี คุณเคยผ่อนคลายหรือปล่อยวางอะไรบ้างไหม เอาน่า ถือซะว่ามาปิกนิกไง”
“ฉันไม่มีอารมณ์มาปิกนิกอะไรทั้งนั้น ถ้าคนในกองถ่ายตามหาฉันกับคุณไม่เจอ อะไรจะเกิดขึ้น แค่ฉันเป็นข่าวกับคุณครั้งเดียวประวัติฉันก็เสียหายมากพอแล้วถ้ามีรอบสองละ ก็ ฉันต้องเป็นบ้าแน่”
เป็นตายอย่างไร สุรีกานต์ก็ร่ำร้องจะกลับโรงแรม จนนฤเบศปวดหัวในความเอาแต่ใจของเธอโดยไม่คำนึงถึงความเป็นจริงเวลานี้เลย
ooooooo
โชคดีที่มีเรือตกหมึกของลุงชาวประมงคนหนึ่งได้ยินเสียงปืนและเห็นเรือลอย เท้งเต้งอยู่กลางทะเลจึงมาดู นฤเบศปดว่าไม่มีอะไร พวกตน มาเที่ยวกัน เรือเสียเลยกลับฝั่งไม่ได้ ขอติดเรือของลุงไปด้วยได้ไหม
ลุงใจดีไม่มีปัญหา แต่กว่าจะกลับฝั่งต้องรอถึงเช้า ถามว่าจะรอไหวไหม นฤเบศรีบบอกว่าไหว สุรีกานต์ทำท่าจะงอแงเลยถูกดุ “นี่คุณ อย่าเรื่องมากได้ไหม อย่างน้อยก็ดีกว่าอยู่บนเรือลำเล็กๆกลางทะเลมืดๆแบบนี้แหละน่า” เธอเลยเงียบ
คืนนี้ ทั้งสองเลยได้ตกหมึกกับลุงชาวประมง กันอย่างสนุกสนาน ผ่านไปหลายชั่วโมง นฤเบศไปนั่งปิ้งปลาอยู่มุมหัวเรือ ส่วนสุรีกานต์หยิบลูกกอล์ฟของที่ระลึกจากงานมาดู บนลูกกอล์ฟของเธอมีสกรีนชื่อบริษัท R.G.Group มีรหัส 015422 แต่ของนฤเบศไม่มี พอดีนฤเบศเรียกไปกินปลาเผาเธอเลยลุกไป ลืมเรื่องลูกกอล์ฟไปชั่วขณะ
ความหิวทำให้เธอกินปลาเผาอย่างเอร็ดอร่อย กินพลางหยอกล้อบ้างทะเลาะบ้าง จนลุงประมงแซวว่า
“แหม...นี่มันเข้าตำราข้าวใหม่ปลามันจริงๆ”
ทั้งสองปฏิเสธพร้อมกัน ลุงหัวเราะขำๆทำนองว่ายังเขินกันอยู่ ทั้งยังบอกว่าบนดาดฟ้าเรือมีเสื่อ มีหมอนอยู่พร้อม ขึ้นไปนอนคุยกันบนนั้นก็ได้
ขึ้นไปนอนดูดาวบนดาดฟ้า อากาศเย็นลงทุกที สุรีกานต์ขดตัวหนาวๆ นฤเบศจึงถอดเสื้อคลุมของตนคลุมให้ เธอจะดึงออกบอกว่าตนไม่เป็นไร
“คุณอย่าปฏิเสธเลย ขอให้ผมได้ดูแลคุณเป็นการตอบแทน ที่ทำให้คุณต้องมาเสี่ยงอันตรายแบบนี้บ้างได้ไหม ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้ดีอะไรมากมาย แต่มันก็เป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่ผมจะทำให้คุณตอนนี้”
สุรีกานต์รู้สึกอบอุ่นในความใส่ใจของเขา ขอบคุณแล้วนอนหันหลังให้เขินๆ นฤเบศล้มตัวลงนอนข้างเธอด้วยความรู้สึกแอบเขินไม่รู้ตัว
ooooooo
จนเช้า เมื่อเรือประมงเข้าฝั่ง นฤเบศและสุรีกานต์ขอบคุณลุงชาวประมงแล้วเดินไปตามชายหาดมุ่งไปยังโรงแรม
กวินไปเคาะประตูเรียกสุรีกานต์แต่ไม่มีเสียงตอบรับ เขาเดินไปที่ล็อบบี้โรงแรมเจอแพรไหม เธอทักเขาว่าเป็นอะไรหรือเปล่าหน้าตาไม่ค่อยสบาย เขาปฏิเสธเศร้าๆ เธอจึงชวนไปเดินเล่นที่ชายหาด
ระหว่างนั้นเอง ทั้งกวินและแพรไหมเห็นนฤเบศกับสุรีกานต์เดินมาด้วยกันอย่างสนิทสนม เธอปวดใจจี๊ดที่เมื่อวานเห็นนฤเบศแว้บๆ ไม่แน่ใจจึงโทร.หาเขา เขาบอกว่าติดงานอยู่กำลังยุ่งไว้วันหลังค่อยคุยกัน แต่เช้านี้เห็นเขาเดินเคียงคู่มากับสุรีกานต์ เธอทนไม่ได้ขอตัวกับกวินกลับที่พัก กวินเองก็เห็นสุรีกานต์กับนฤเบศเช่นกัน เขามองอย่างคาดไม่ถึงที่เธอออกไปเดินกับนฤเบศแต่เช้าเช่นนี้...
ทีมเดอะซันกลับถึงที่พักกันแล้ว ต่างเป็นห่วงนฤเบศกับสุรีกานต์ จ่ายมเสนอให้ออกไปตามกันไหม ก็พอดีมือถืออัศวินดังขึ้น
“ฮัลโหล...สารวัตรเหรอครับ ครับ...ได้ครับ” ฟังปลายสายแล้วอัศวินบอกพรรคพวก “สารวัตรโทร.มาบอกว่าตอนนี้ปลอดภัยแล้วและสั่งให้พวกเรากลับกรุงเทพฯ ทันที”
ทุกคนมองหน้ากันอย่างโล่งใจ
เป็นเวลาที่อายอดสั่งกองถ่ายกลับเช่นกัน แก้วดาราเกาะกวินแจ ส่วนสุรีกานต์ขึ้นรถตู้ไปนั่งข้างหลังกับนฤเบศ
ระหว่างนั่งรถ แก้วดารากุมมือและแอบอิง กวินจนหลับไป ส่วนสุรีกานต์ก็หลับพิงไหล่นฤเบศ กวินมองอย่างไม่สบายใจ และรู้สึกถึงความสนิทสนมอย่างมากของทั้งคู่
ooooooo
ริชาร์ดนั่งที่โต๊ะทำงานในคอนโดฯ เขาหัวเสียหนักตบหน้าบอดี้การ์ด ด่าว่าพวกเรามีเป็นฝูงจับแค่สองคนยังทำไม่ได้ บอดี้การ์ดบอกว่าอาจมีคนคอยช่วยอยู่ก็ได้
“รีบเอาเรือเข้าฝั่ง ตามสืบให้เร็วที่สุด ฉันอยากรู้ว่าพวกมันเป็นใครกันแน่”
ริชาร์ดโมโหปัดเอกสารบนโต๊ะหล่นกระจาย หัวหน้าบอดี้การ์ดรีบก้มเก็บเอกสาร เหลือบเห็นเครื่องดักฟังที่ใต้โต๊ะทำงาน ดึงขึ้นมาให้ริชาร์ดดู
“เครื่องดักฟังเหรอ มันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
ริชาร์ดนิ่งทบทวนประมวลเหตุการณ์ นับแต่เริ่มสัมพันธ์กับสุรีกานต์วันแรกจนถึงวันที่พาเธอขึ้นมาบนห้องนอน เขาเริ่มสงสัยสุรีกานต์เป็นคนแรก หัวหน้าบอดี้การ์ดเอ่ยขึ้นว่า
“ดูเหมือนว่าเรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้นคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญแล้วนะครับ แต่มีคนตั้งใจปลอมตัวมาสืบความลับของเรา”
ริชาร์ดยิ่งสงสัยในตัวสุรีกานต์ พึมพำชื่อเธอออกมา แววตาร้ายกาจ
..............................
พิมพ์จากหนังสือ ประโลมโลกละครไทย
0 comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.