วิกกี้เชิดเดินปาดหน้าไผ่อย่างหมั่นไส้ ไผ่มองตาม วิวเดินมาใกล้ไผ่
“ในที่สุดเจ๊วิกกี้ แกก็ได้เจอเนื้อคู่ปากคมสมองไวอย่างผู้กอง...ผม...วิวรรธน์...วิวครับ”
“ฉันเดาว่านายต้องโดนเจ๊วิกกี้นั่น...ขย้ำเน้น ๆ บ่อย ๆ เลยใช่มั้ย วิว”
“ทุกรูปแบบครับ ทั้งขบ ขยี้ขยำ กัดจมเขี้ยวนี่ของว่างของเจ๊เค้าเลย”
“ก็ถือว่าเปลืองตัว เพื่อความสุขของหญิงอาวุโสแล้วกัน...กุศลแรง” ไผ่ยิ้มมองวิวอย่างถูกชะตา
ในที่ประชุม พัทธ์ ในฐานะหัวหน้าสืบสวน อธิบายคดี ส.ส.อภิมุข สรุปว่าคดีเต็มไปด้วยพิรุธ ไม่คืบหน้า จึงแบ่งทีมทำงานออกเป็นหลายทีม จนต้องมีการรวมทีมหาหลักฐานขึ้นใหม่ จาก จนท.สำนักงานที่มี ดนัย ศิริธร อรนุช ทีมที่สองสอบปากคำทุกคนในบ้านใหม่ ซึ่งจะมีเขากับผู้กองไผ่ และทีมสนับสนุน หาหลักฐาน พยานภายนอกเพิ่มเติม ซึ่งเป็นทีมสำคัญมาก มอบหมายให้วิกกี้เป็นหัวหน้าทีม วิกกี้ยิ้มหน้าเชิด มองไปทางไผ่เห็นเขานั่งสัปหงก ก็หมั่นไส้
หลังประชุมเสร็จ วิกกี้พูดกระแหนะกระแหนให้ไผ่ได้ยิน แต่เขาไม่สนใจเดินตามพัทธ์ไปที่ห้องทำงาน แล้วเล่าเรื่องรัดเกล้าให้ฟังอย่างตื่นเต้น
“มันไม่ใช่ครั้งแรกนะโว้ย ทุกครั้งที่ถูกเนื้อต้องตัวเค้า ฉันก็เจ็บเหมือนถูกถีบ”
พัทธ์วางแฟ้มคดีที่เพิ่งประชุมเสร็จมองเพื่อน
“แล้วแกจะให้ฉันสรุปคดีของแกกับผู้หญิงคนนี้ว่ายังไง”
“ไอ้นี่ อะไร ๆ ก็เห็นเป็นคดีไปหมด”
“ไอ้เวร...หยุดคิดเรื่องหญิง เอาเรื่องคดีส.ส.อภิมุขก่อน”
“อันนั้นมันก็ตามหลักฐานอยู่แล้ว แต่เรื่องนี้สิ เรื่องฉันกับผู้หญิงคนนั้นมันไม่มีอะไรพิสูจน์ ฉันว่ามันแปลกมาก ๆ”
“ก็รอเจอเค้าอีกครั้ง เผื่อคราวหน้าแกจะชักตาตั้ง ลงไปกองกับพื้น”
“ไม่มีฉัน...แกต้องทำคดียาก ๆ คดีนี้คนเดียวนะเว้ย”
“ใครบอกว่าคนเดียว มีวิกกี้ช่วยฉันอยู่ทั้งคน”
พัทธ์ยิ้ม ๆ ไม่คิดอะไรเปิดแฟ้มมอง แต่ไผ่จ้อง
“อย่าบอกนะว่า เจ๊วิกกี้ได้ใจแกไปแล้ว”เวลาเดียวกัน รัดเกล้าเล่าเรื่องประหลาดที่เกิดขึ้นเมื่อเวลาเจอกับไผ่ให้ยอดชายฟังเช่นกัน
“ฉันเจอนักรบคนนั้นอีกแล้ว ไอ้ยอด... คราวนี้พอแตะมือกัน ฉันเจ็บหน้าอกจี๊ด เจ็บเหมือนโดนแทงด้วยดาบเล่มโต ๆ”
“พอส พอส พอสก่อน ๆ ขอย้อนกลับไปเมื่อกี้ ตรงที่แตะมือกัน”
“แล้วไง...ก็มือแตะกันแค่นั้น”
“แกสปาร์คกับเค้า มันเป็นปฏิกิริยาทางร่างกายของผู้ชายกับผู้หญิงขี้เหร่อย่างแก ที่มีแรงดึงดูดเข้าหากัน พอแตะเนื้อต้องตัวกันปุ๊บ ประจุไฟฟ้าในตัว เคมีในตัวมันก็ซิงค์กัน ก็คนนี้
ใช่มั้ยล่ะ ที่ผ่านประตูแห่งกาลเวลามารอเจอ”
ยอดชายเก๊กอยู่ได้สองวิก็หัวเราะพรึ่ดออกมา รัดเกล้าเสียหน้า ตีเพื่อนอย่างแรง
“ไอ้บ้า เห็นความทุกข์เพื่อนเป็นเรื่องตลก...สงสัยจริง ๆ นะ ทำไมฉันถึงฝันซ้ำ ๆ เห็นแต่อดีต โดยเฉพาะอดีตที่มีแต่ผู้ชายคนนั้น” รัดเกล้าสีหน้ากังวล วิกกี้ยืนอ้อยอิ่งอ่านแฟ้มอยู่ที่โต๊ะ ไม่มีคนทำงานเหลืออยู่แล้ว พัทธ์กับไผ่เดินออกมา วิกกี้เหลือบเห็นแต่ทำเฉย ๆ เอื้อมไปหยิบแฟ้มมาอ่าน
“คุณวิกกี้ ยังไม่กลับบ้านเหรอครับ” พัทธ์ทัก
“อ๋อ...ยังค่ะ กำลังรวบรวมแฟ้มคำให้การไปนั่งอ่านคืนนี้อีกสักรอบ คิดว่าต้องเจออะไรที่หลุดไปแน่ ๆ ค่ะ”
“สงสารจัง พยานคดีมีตั้ง 200 กว่าปาก คุณวิก เมื่อยปากแย่” ไผ่แหย่วิกกี้
“อ่านเฉพาะปากสำคัญ ๆ น่ะค่ะ ปากไหนพล่อย ๆ ไม่น่าสนใจ ปราดตามองปร๊าดเดียวก็คัดทิ้งได้ จะเสียเวลาทำไม”
“แสดงว่าสายตาของคุณวิกนี่เฉียบขั้นเทพ มองทะลุปรุโปร่งเข้าไปในสารพัดปาก”
เสียงหัวเราะดังพรึ่ดมาจากหลังตู้เอกสาร ทุกคนหันไปมอง เห็นวิวโผล่หน้ามาพร้อมหอบแฟ้มในมือ
“สำลักน้ำลายในปากเหรอจ๊ะ น้องวิว” วิกกี้ตวาดใส่วิว
“ผมกำลังหาแฟ้มคดีเทียบเคียงเรื่องมือที่ยิงตัวตายน่ะครับ”
“นี่นายจะหักล้างข้อสันนิษฐานของชั้นให้ได้เลยใช่มั้ย วิว” วิกกี้ของขึ้น
“ผมไม่อยากให้เราหน้าแตกยกทีม แล้วก็ไม่หลงทาง เสียเวลาสอบสวนน่ะครับเจ๊”
วิกกี้สีหน้าเริ่มเรียบเย็นแฝงพลังอำมหิต
“แต่ที่ประชุมก็สรุปแล้วว่าเราจะไม่ตัดประเด็นมือที่ยิงตัวตาย ทำไมนายต้องทำตัวขวางมือขวางเท้า...ขวางโลก จงใจแย้งฉัน” วิกกี้ย้ำเสียงไม่พอใจ
“มันก็ดีกว่าไม่ใช่เหรอคุณ ถ้าเราจะหักล้างกันเองก่อน เพื่อให้ได้ผลการสอบสวนที่ไม่มีใครคัดค้านได้ วิวเค้าก็ทำหน้าที่ของเค้าดีแล้วนะ” ไผ่เข้าข้างวิว
“เสียเวลา เปลืองความตั้งใจ”
“แต่ถ้าเป็นผม ผมจะใจกว้างรับฟังพวกรุ่นใหม่ไฟแรง ไม่เชื่อสิ่งที่คนรุ่นเก่าคิด ก็เหมือนเราที่ต้องมารื้อคดีที่คนเก่าทำไว้ เพราะเห็นข้อผิดพลาดของมัน”
..................................................
พิมพ์จากหนังสือ ประโลมโลกละครไทย
0 comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.